Indrukwekkend Tasmanie

Derde en laatste dag Tasmanie. De eerste twee dagen hadden we vooraf excursies geboekt en hebben we de hoogtepunten bekeken. De laatste dag wilden we vrij houden om zelf in te vullen. Zonder huurauto of busje is dat nog niet zo makkelijk, dus gisteren tussen wat happen pulled pork door had Guido een huurauto geregeld. Wel lekker op ons eigen tempo na check out van het hotel wezen ontbijten en besloten naar Port Arthur te rijden. Guido en Claudia in de veronderstelling naar een haven te rijden en Erik en ik niet meer kennis dan een boekje dat sprak over een historic sight. Wel alle vier met gematigde verwachtingen. Dat was terecht, want Port Arthur bleek de Alcatraz van Australie te zijn. Leuk om te bekijken en interessant om de geschiedenis te horen, maar lang niet zo indrukwekkend als de Amerikaanse variant.

Voor en na ons bezoek aan Port Arthur hebben we optimaal gebruik gemaakt van het feit dat we zelf (Guido weer gelukkig) reden. Diverse scenic points en lookouts zijn we gevolgd en uitgestapt en ook de route tussen deze punten in waren te mooi om vast te leggen op de lens. Indrukwekkende rotsformaties en hoge witschuimende golven die er tegenaan sloegen en zich weer terug trokken. Een grot waar de mannen nog moesten rennen om het bulderende water te ontwijken. Of de hectaren weidse groene velden die uitliepen in de brede bossen met eucalyptosbomen en altijd ergens een idyllisch drinkmeertje hadden waar de schapen of de koeien aan stonden te socializen.

Het doet echt pijn als we de terugweg naar het vliegveld moeten starten. En als we de brug over rijden naar de hoofdstad probeer ik heel heel hard al dat moois bij de ondergaande zon nog een laatste keer op te zuigen en in herinnering te prenten.