3 dagen in de woestijn; Heet, heter, heetst

De drie doldwaze dagen zijn alweer voorbij. We zijn op safari geweest in de woestijn. Geslapen in de open lucht onder een prachtige sterrenhemel. Geklommen voor dag en dauw en dingen gegeten die we nog nooit hebben gegeten. Het was een avontuur, maar we moesten ons er even op instellen...

dinsdag 17 november- Uluru- Ayers Rock
We worden om 6 uur opgehaald bij ons hotel in Alice Springs. De dag ervoor hadden we al mogen ervaren hoe een temp van 35 graden voelt tijdens een wandelingetje van 20min naar de supermarkt. Hier zijn ook wat meer Aboriginals en ondanks wat we gehoord hadden over ze, is het intrigerend om ze te zien. Later leren we veel over deze oude cultuur waar Australiers met ontzag over vertellen, maar wat ze wel al 200 jaar onderdrukken door de westerse manier van leven in te voeren.

Ons reisgezelschap bestaat uit 23 mensen en 1 gids. De helft van de groep is Aziatisch en de gemiddelde is 25. Onze gids vertelt wat er vandaag op het programma staat, maar het grootste deel bestaat uit rijden tot Uluru (zo'n 5 uur in totaal). Ook vertelt hij wat de weersverwachting is voor de komende dagen en dat dit inhoudt dat we 3 belangrijke zaken niet moeten vergeten. 1: Water, 2: water en 3: water. Vandaag wordt het 40 graden...

Rammelend achterin het busje naar buiten kijkend leer ik dat de woestijn toch niet alleen maar dat mooie gele zand is, maar heel erg vlak en grotendeels begroeid met droge struiken en bomen. Het uitzicht verandert geen moment, evenals de temperatuur. We komen aan bij de campground van vandaag, waar we een korte lunch krijgen voordat we onze eerste wandeling gaan doen. In het kamp staan primitieve, maar complete keukens in een gebouwtje van golfplaten ter grootte van onze huiskamer. De 'ramen' zijn van vliegenhorren. (Want met de Vrijpostige Vlieg van Australie hebben we al kennis gemaakt in Tasmanie. Ze zoemen vooral graag in holletjes: Oren, neus en mond.) De wc- en douchegebouwen doen denken aan de camping van vroeger en zijn prima onderhouden. Prive hokjes met warm stromend water en toiletten waar we geen spin hebben kunnen ontdekken. Goedgekeurd!

We beginnen in het Aboriginal Cultural Center waar we een beetje leren over hun cultuur. Vervolgens kregen we de keuze: 10km track wandelen of 5km track wandelen. De mannen twijfelen nog, maar uiteindelijk heeft de hitte voor ze besloten. Beide tracks zijn namelijk gesloten vanwege de extreme temperaturen. In plaats daarvan loopt de gids met ons 2 kortere tracks en vertelt ons wat meer over de rots (Ayers Rock) waar we half omheen lopen en de Aboriginal cultuur en hoe die zich uit in en rondom deze rots(en). De hitte maakt dat we alles behalve enthousiast zijn tot nu toe. De gids heeft slechte zin en het is warm. De groep is saai en het is warm. De wandelingen zijn saai en stom en bah bah wat is het warm. En sjeezus, die vliegen! Gelukkig hebben we zo'n vliegnetje om ons hoofd, maar kriebelen doen ze nog overal. Aan het einde van de dag staat zonsondergang met champagne op het programma. Da's een lichtpuntje en we kijken er naar uit.

Als we aan komen bij de plek van waar de zonsondergang mooi op Ayers Rock schijnt, zien we al een tafeltje klaar staan met een mooi wit kleed en een aantal champagne glazen. Ik voel een mix tussen flashback naar onze honeymoon (heerlijk!) en het gevoel dat dit toch wel een beetje neppig is zo midden in de woestijn. Dat laatste gevoel gaat overheersen als blijkt dat dat tafeltje niet voor ons is, maar voor een andere bus. Ons (camping)tafeltje moet nog opgezet worden en de koelbox met bubbelwijn en kaaskrackers zetten we zelf op, terwijl de ene na de andere grote touringcar komt aan rijden. De zonsondergang is mooi, maar de honderden aanwezigen en het overdreven toeristisch opgezette karakter, maakt het een stuk minder bijzonder. En oja, het is nog steeds warm! De dag is nog niet voorbij dus we vestigen onze hoop op vanavond: de eerste keer slapen in een swag.

Terug bij het kamp gaan we 'gezamenlijk' ons avondeten koken. We zijn bang dat we ons bij het boeken van de safari per ongeluk hebben aangemeld voor de Apathische Groep, want iedereen zit zwijgzaam voor zich uit te staren als Claudia en ik onze gids helpen met ons avondmaal. De diepvrieskip en groenten worden op een grote grillplaat gebakken en de noodles gaan erdoor. Lekker primitief zoals dat hoort bij kamperen en het is nog smaakvol ook! Luke, onze gids, vertelt ons de plannen voor morgen en we lachen als ie grapt dat we om 4 uur op moeten staan.'No worries mate' O shiiit, het is geen grapje. We gaan namelijk zonsopgang bekijken bij de rots en voor die tijd moet er met militaire vakantie drill worden ontbeten en opgeruimd, zodat we uiterlijk om 5 uur in de bus kunnen zitten.

Dan is het eindelijk zo ver: de swag instructie, jeej, spannend! In een golfplaten soort van fietsenhok liggen ze opgestapeld. Luke doet voor hoe je er eentje uitrolt als een dikke slaapmat met hoes, openritst als een slaapzak en erin gaat liggen met je slaapzak. Ja, dat moet wel lukken!

Bewapend met zaklamp zoekt iedereen een plekje uit op het veld naast de 'keuken'. Het is 9 uur als het eindelijk wat minder warm is (25 graden) en slapen in de buitenlucht onder de blote sterrenhemel is prachtig!


woensdag 18 november - Uluru naar Kings Canyon

Ik word wakker van een enge droom en het geluid van een hoop gerits. Claudia vertelt me dat het kwart over vier is en ik ben direct wakker. Sjonge, ik heb eigenlijk best prima geslapen! Erik niet, want hij paste niet in de swag. Te weinig tijd om van de sterrenhemel op dit moment te genieten, schieten we in de actiemodus. Wassen, aankleden, ontbijten, swag oprollen en opruimen, tas pakken en in de bus zitten. Hop hop! Daar gaan we onderweg naar een ander uitkijkpunt voor de zonsopgang achter Ayers Rock. Ook weer mooi, maar ook weer ietwat te veel mensen en toeristisch opgezet om het echt speciaal te laten zijn. We moeten nog even wakker worden.

Daarna staat een hike op het programma. Veel rotsen en berg op klimmen. Op het moment dat het lijkt dat we echt schuin tegen de rots op klimmen wordt het stoer. Kriebels in m'n buik van de spanning en een glimlach als ik de zon half op de prachtig rode rotsformaties zie schijnen. Deze rotsen zijn ouder dan de mensheid en de kleuren van de verschillende lagen waar de oceaan ooit zijn werk heeft gedaan zijn betoverend. De rotsen zien eruit alsof ze ieder moment kunnen afbreken, maar ze zijn keihard en kurkdroog. De hike is pittig, niet alleen vanwege het geklauter, maar ook vanwege de temperatuur: 42 graden wordt het vanmiddag.. We zijn erg dankbaar met het briesje en het vroege tijdstip (7 uuur), want na 11 uur zijn deze tracks gesloten en verboden vanwege de temperatuur.

Om 11 uur zitten wij aan de lunch in het kamp en hebben het gevoel dat we er al een hele dag op hebben zitten. We pakken onze spullen en rijden vandaag op het heetst van de dag in het busje met airco naar ons nieuwe kamp nabij Kings Canyon. Ons is beloofd dat we de middag kunnen relaxen bij een zwembad in het kamp en omdat zelfs de airco in het busje het niet trekt, kijken we hier erg naar uit! Het nieuwe kamp is soortgelijk, maar er staan vaste tenten waar we in kunnen slapen. We zijn er al snel over uit dat we dat dus niet gaan doen. Gewoon weer in de swag op een veldje, want jongens jongens wat is het warm. Het water gutst langs hoofd, rug en nouja, overal eigenlijk... We drinken zeker 3-4 liter water per dag. Wat eigenlijk nog te weinig is.

Yessss, het zwembad! Het water zal wel warm zijn met deze temperaturen, maar een snelle test wijst uit dat ze dit bad dagelijks vullen met ijsklontjes, dat moet haast wel! Al vulden ze het met ijs van Antartica, alles is beter dan deze hitte, dus zelfs ikke duik erin. Onze groep is de enige in het bad en dit leidt toch een beetje tot verbroedering. We kletsen met backpackers uit the US, Oostenrijk, Canada en China tot het weer etenstijd is.

Kangoeroe staat vandaag op het menu! We wilden het eerder al proberen, maar ik durfde het niet zelf te bestellen. De verhalen van groepsgenoten moedigden me aan om het te proberen en het smaakt nouja... apart. Niet vies, maar ook niet bijzonder lekker. Als ik het moet vergelijken komt het nog het dichtst bij een stukje taai hert ofzo. Daarbij gelukkig wel nog andere gegrilde stukjes vlees en we kunnen weer met 'n rond buikje de swag in. Nog even een uurtje rond het kampvuur. De marshmallows die we wilden grillen zijn al in de verpakking gesmolten van de hitte, maar hey, een kampvuur en marshmellows, dit is kamperen!

Morgen weer om 4 uur op. Nu de drill een beetje bekend is en ik van groepsgenoten had gehoord dat ze de vorige avond om 3 uur zijn opgestaan om de sterrenhemel compleet met melkweg te bekijken, besluit ik met meer aandacht naar de lucht te kijken. Vanaf het veld waar we liggen hebben we een wijd overzicht. Heel veel sterren. Erik zag gisteren een vallende! Hij wees me ook de grote beer. Onzinnig dat ik nu pas besef dat het hele sterrenstelsel ook 'op'en 'onder' gaat, net als de zon en maan. Daarom bestudeer ik het voor het slapen gaan goed en besluit ik morgenvroeg (nouja vannacht) de verschillen te ontdekken.


donderdag 19 november

Sjonge wat zijn wij toch klein op onze aardbol... Dat mega heelal daarbuiten met al die triljoenen sterren. En de melkweg.. pfff.. wat is dat mooi om aan zo'n donkere hemel te zien glooien tussen al die felle, kleine en grote lichtpuntjes. Jaaa! Zelfs een vallende ster!! Helaas moeten we nu de boel voor de laatste keer oprollen, opruimen en ontbijten. Nooit geweten dat ik om half 5 's ochtends een boterham met pindakaas naar binnen kan werken, maar met de gedachte aan de hike die weer op het programma staat gaat het heeel eenvoudig.
'Hi guys!' klinkt het door de mic van de gids in ons busje terwijl ik m'n wandelschoenen strik. 'Yesterday and the day before it was HOT', but today it will be even HOTTER. De hele bus kreunt en steunt al bij de gedachte. 'Today it wil be 45'. hij laat een dramatische pauze vallen . 'Degrees' dramatische pauze 'Celsius'... OEF!

De hike van vandaag is bij Kings Canyon en zou zo'n 3 uur in beslag nemen. Niet vanwege de afstand (7.5 km), maar vanwege het feit dat hij tussendoor nog wat gaat vertellen en dat we weer wat moeten klimmen. Het begin van de route is meteen een stijle trap van rotsen waar de trap van Snow World jaloers op zou zijn. Als we boven zijn zien we de zon opkomen van achter de rotsen en de gele gloed die brandt op de rode rotsen is machtig mooi. We lopen er nu echt midden in en meer dan eens doet het met denken aan de Grand Canyons. Wel is dit duidelijk een canyon waar we goed op moeten letten waar we lopen met alle steile kliffen. Want onze gids legt uit dat hier regelmatig ongelukken gebeuren en 3 maanden geleden nog iemand dood is gebleven na een val. Als de flying doctors je moeten komen halen kost dat 3.500 duizend dollar.. Shiiit, denk niet dat de verzekering dat dekt, dus maar even extra goed opletten waar we lopen.

3 uur en 3 liter water verder zitten we weer opgelucht in de auto met airco. We gaan nog voor een lunch (nouja, brunch 9:30) naar het kamp. We krijgen burgers. En niet zo maar burgers, neenee, kamelenburgers. Ja, burgers van het vlees van de kameel. Hmm zo klinkt 't minder lekker. Weer geen grapje. Ochja, na de kangoeroe van gisteren moeten we deze ook maar proberen. Van deze beesten schijnt namelijk ook een overpopulatie te zijn nadat ze waren vrij gelaten in de Australische outback. En dit wordt zeer pijnlijk duidelijk als we na de lunch weer de lange rit terug rijden naar Alice Springs. Daar ligt er namelijk eentje dood langs de weg. Aangereden. Inmiddels ben ik bijna gewend aan de dode kangoeroes en wombats e.d. langs de weg, maar van een dood kameel huiveren we allemaal behoorlijk.