Laatste dagje Quito

Wisselen van de wacht. Een fenomeen dat we in NL niet kennen. In Londen betekent het minimaal een uur van tevoren een plekje bemachtigen. In Quito is het een leuk schouwspel onder begeleiding van de nationale fanfare (ofzoiets) en het Ecuadoriaans volkslied. Het half uur van tevoren op een bankje in het grande plaza vond ik interessanter. Mensen kijken.

Het volk is duidelijk erg trots of bescheiden, is maar hoe je het bekijkt. Er wordt nauwelijks gebedeld en iedereen loopt er netjes bij, althans als dat gaat. Armoede is verborgen, maar zeker aanwezig. Je ziet het aan de te oude of grote kleding, of de kinderen die met zwarte handjes vragen of ze je schoenen (gympen?) mogen poetsen.

Een oudere meneer komt naast ons zitten op het bankje en begint een gesprekje. En hoewel mijn duo-Lingo Spaans ons tot nu toe aardig heeft gered, is een sociaal praatje een brug te ver. Erg jammer, want wat was ik benieuwd naar het verhaal van deze meneer.

Ookal zijn we voor de derde keer in de stad, we zien steeds nieuwe dingen en komen we in gebieden waar we nog niet eerder waren. Alle hoogtepunten hebben we wel gezien, op eentje na. Letterlijk.. Met de Teleferico (kabelbaan) naar de top van de Pichincha Vulkaan (3945 meter).

Een taxichauffeur zet ons af halverwege de berg. We denken, we lopen dat laatste stukje wel even (3x de marialaan), maar weer komen we Mr. Hoogte tegen. Wat een verraderlijk figuur is dat zeg. Benen en hoofd kunnen prima, maar door gebrek aan zuurstof zegt je hartslag dat je toch echt even rustig aan moet doen.

Het tochtje met de kabelbaan naar boven biedt een prachtig uitzicht over de stad.. nouja.. het voelt bijna als het halve land. We zijn dichter bij de wolken dan bij de grond. En de stilte die er heerst als je over zo'n enorm landschap de verte in kan turen is machtig...