Riobamba

Alles weer inpakken in de backpack. Je krijgt er toch handigheid in na een poosje. Of het maakt wat minder uit want de hoeveelheid (schone) kleding wordt ook steeds minder. De lange broek weer aan en verschillende lagen vestjes in de kleine rugzak, want volgens het boekje is het koud in Riobamba.

Ons vervoer is altijd stipt op tijd geweest en brengt ons ook deze keer weer netjes naar onze volgende bestemming. We gaan vandaag hiken richting het polylepis bos.. what ever that may be.. Ons persoonlijke reisboekje bereidt ons overal goed op voor. Behalve op deze trip... We starten op 3800 meter hoogte en wandelen naar 4300 meter hoogte. Dat lijkt niks, maar damn wat is dat heavy.

Rustig stappend en af en toe rustend begeleidt onze gids ons naar boven. Mijn bonkende borstkas is dankbaar als de gids weer even stil staat om wat uit te leggen over de vegetatie op deze hoogte. Bijvoorbeeld wilde valeriaan en ander groen wat wordt toegepast in natuurlijke medicatie. Nog mooier vind ik de kuddes wilde pecuna's. Familie van de alpaca en de lama, maar duidelijk de beauty van de familie. Klein en met de kleur en vriendelijke ogen van een boshertje. In dit park zijn deze beestjes beschermd nadat ze door de Spanjaarden (in de tijd van de verovering) allemaal zijn opgegeten. De 7000 + die er nu zijn, zijn oorspronkelijk van de 250 immigrantjes als kado vanuit Peru, Bolivia en Chili. Ze zijn ook niet te temmen, want in gevangenschap sterven deze beestjes na 3-4 dagen van de stress.

Het polylepis bos ligt boven op een enorme partij rotsen op de berg. Het is ongelooflijk om te zien hoe zoiets kan groeien op deze hoogte. Ze zijn zo zeldzaam en bijzonder dat de overheid aan iedere boom een labeltje heeft gehangen en regelmatig hun toestand en hoeveelheid controleert. We zijn de enige op dit bijzonder stukje berg met een uitzicht alsof Saruman elk moment tevoorschijn kan komen en de bomen om ons heen tot leven. Erik waant zich volledig in een Lord of the rings omgeving en ik kan hem geen ongelijk geven.