Quito - eerste dagen acclimatiseren

Dag 3 in Quito, hoofdstad van Ecuador en ik weet nog steeds niet hoe ik deze stad moet omschrijven. Bij de landing vlogen we al vlug naast de bergtoppen en de hobbelige autorit naar onze B&B was behalve zwaar voor mij, minstens zo zwaar voor de oude Land rover, die toch wel duidelijk al menig kilometertje had afgelegd.

Het uitzicht was direct fenomenaal. Hoge bergtoppen, groene valleien en vele kleurrijke huisjes waar de 3 miljoen inwoners wonen. Het centrum is druk, de bussen zijn overvol vanwege vrijdagmiddag en de auto's toeteren zich een weg naar huis. Bij aankomst bij de B&B wordt ons geadviseerd in de avond niet meer op pad te gaan. Dit bevestigt de verhalen over criminaliteit die ik had gelezen, maar na de lange reis is dat geen straf.

De volgende ochtend (4 uur, jetlag, holladiejeej) hebben we last van wat verdacht veel lijkt op een kater. Dorst, hoofdpijn, misselijk...het blijkt hoogteziekte. Het advies: veel drinken en rustig aan doen, nemen we ter harte terwijl we de oude stad verkennen. Door de cowboy verhalen ben ik aardig paranoia over berovingen en zakkenrollers en zie ik in iedereen een crimineel. Wij worden ook bekeken, maar dat is eerder omdat we bijna de enige blanke (lange) toeristen zijn.

We struinen door het oude koloniale centrum en zijn al gauw aan de hoogte gewend. In de middag richting het nieuwe centrum en het enige dat me opvalt is dat hier bizar veel softijs wordt verkocht en gegeten. Ze staan ermee buiten de shopjes en verkopen het zelfs aan voorbij rijdende auto's. Dit volkje is dol op softijs! We beklimmen het hoge Mariabeeld met uitzicht over de stad en dat gaat toch niet zo makkelijk als thuis. Ons hart bonkt bijna uit onze borstkas. Toch weer een versnelling lager zegt Mr. Hoogte.