Cotopaxi

Lex haalt ons op in Mindo. Lex is de moter van Go Local hier in Ecuador. Hij is hier 27 jaar geleden komen wonen en op weg naar Cotopaxi vertelt ie ons hier meer over. Toch fijn om niet een hele weg zwijgend naast iemand te zitten omdat je niet dezelfde taal spreekt.

Lex stopt nog even bij een tankstation zodat we nog even een voorraadje in kunnen slaan, want bij de Lodge is er niet veel en betaal je de hoofdprijs. Als we smiddags aankomen bij tambopaxi (de Lodge) is de cotopaxi vulkaan in wolken gehuld, we kunnen dus de besneeuwde top niet zien. Op de weg erheen wel een aantal kleinere broertjes en zusjes. Deze mogen inmiddels de naam 'vulkaan' niet meer dragen, omdat ze niet meer actief zijn. Dit zijn dus gewoon bergen.

De hobbelige route naar tambopaxi is een avontuur op zich. Deze Lodge is begin 2000 gebouwd zodat bergbeklimmers alvast aan de hoogte kunnen wennen (Lodge ligt op 3700 meter hoogte) en de Cotopaxi zelf is 4800 meter hoog. Onze reisgids beschrijft een wandeling van 1,5 uur van naar een of andere parkeerplaats waar het uitzicht prachtig zou zijn. Gelukkig vertelt Lex ons dat het uitzicht (als de wolken weg zijn) niet veel specialer is dan vanaf onze Lodge. En gezien het feit dat we aardig last hebben van de hoogte, ook gewoon geen goed idee.

Onze kamer in de Lodge is als zo'n berghut uit de clip van Wham -last Christmas. Met haardje en al. We hebben eerste klas uitzicht op de Cotopaxi. Waanzinnig! Voor het laatst actief geweest in 2012. Tijdens een potje dobbelen (en acclimateseren aan de hoogte) bedenken wat we zouden doen als ie nu ineens weer actief zou worden. Voor het diner lopen we een paar meter naar de hoofdlodge verder op. Druk kletsend zien we buiten bijna een vosje over het hoofd, die ons van 2 meter afstand nieuwsgierig staat aan te kijken. Het diner is eenvoudig, maar omdat we bijna de enige zijn in de gezellige warme berghut, smaakt het prima.

We gaan vroeg slapen (zoals elke dag eigenlijk) en Erik spiekt van spanning nog even naar buiten. Uiteraard pikkedonker met heel veel sterren aan de hemel. Als we wakker worden van de eerste lichtstralen (kwart voor zes) kunnen we niet wachten om de gordijnen te openen. En yes!! Geen wolkje te bekennen en de Cotospaxi met z'n besneeuwde top is volledig zichtbaar. Gauw kleden we ons aan want we willen de zon op zien komen tegen deze grote bergvulkaan. Helemaal buiten adem (fokking hoogte ook) lopen we een extra helling op om het goed te kunnen zien. Daar staan weer 2 vosjes ons nieuwsgierig aan te kijken. Geweldig! Zon zien opkomen in zo'n prachtige omgeving.

Na het ontbijt worden we opgehaald en gaan we met de auto toch nog naar de befaamde parkeerplaats. Onderweg wordt het alleen maar mooier met kuddes wilde paarden (die hier ongestoord in het nationaal park kunnen leven) en een condor in de verte.
Op de parkeerplaats zien we inderdaad een paar die hards die de klim naar boven wagen (zo ver als het mag aangezien de hele route gesloten is ivm activiteit van de vulkaan). Wij nemen genoegen met een paar passen en foto's en stappen weer in de auto naar ons volgende doel. Chugchillan, een klein bergdorpje in de Andes.