8-9 nov - Melbourne en Tasmanie

Wat is dat boffen zeg! Om 9 uur s'avonds na een verrukkelijke indische currytafel (Echt wel 5 sterren TripAdvisor waard!) het restaurant uitlopen in een tshirt en teenslippers en aan de overkant van de straat je hotel binnen rollen om te kunnen uitbuiken. Het zijn de grote dingen, maar zeker ook de kleine dingen die deze trip onvergetelijk maken. Onze eerste dag in Tasmanie is er 1 voor in de top 3 tot nu toe.

Het begon gisteren wat minder na twee uur vertraging vanuit Melbourne, maar achteraf had het gelukkig alleen maar een kortere nacht tot gevolg. Overdag was het gisteren 28 graden en dat is nog wel het grappigste aan de lente van Australie. Van de ene op de andere dag kan het 12 graden verschillen en dan zouden we in Tasmanie weer kou en regen krijgen.. of toch niet? Hoe dan ook onze laatste dag in Melbourne begon goed met een zonnetje en bijna 30 graden.

Na een stevig ontbijtje richting de Eureka Tower, waarmee je over de hele stad uit kan kijken. Vooral het instappen in een lift en na een paar tellen (en paar keer slikken om je oren weer open te ploppen) later op de 88ste verdieping uitstappen, blijf ik bijzonder vinden aan dit soort "attracties". Het uitzicht is 'stunning' en de stad beneden lijkt net als alle gebouwen in Madurodam. Erik heeft vanaf hier makkelijk de Australia Open tennis courts gespot en daar zal de volgende wandeling op de grond naar toe gaan. Maar niet voordat we de hoog gewaardeerde botanische tuinen hebben bekeken. Dit was voor Erik meer een straf dan een omweg naar de tenniscourts, vooral toen ook nog de milkshake in het restaurant geen echt milkshake bleek te zijn. Het leven is soms zoo oneerlijk! Ahum...

Die trend leek zich voort te zetten toen onze vlucht vanuit Melbourne naar Tasmanie vertraging had. Gelukkig kon Guido ons hotel nog bereiken om te laten weten dat we pas tegen 23:30 uur zouden arriveren ipv de geplande 21:30.

De volgende dag om 8 uur worden we opgehaald voor onze eerste dagtrip door Tasmanie. Een olijke Australische gids haalt ons op met z'n busje en pikt daarna nog een handvol reizigers op. Met een multicultureel klein gezelschap rijden we eerst naar een sanctuary (Bonoring Wildlife) waar we de tasmaanse duiveltjes gaan bekijken. Het is een prachtig park waar de dieren het goed hebben. Een wombat weesje wordt zelfs verzorgd en klaar gestoomd om weer in het wild te overleven. Het "oooh" en "aaaah" gehalte is niet alleen hoog bij dit aparte knuffelbeertje, maar ook bij het verblijf van de tasmaanse duiveltjes. Wat een aparte beestjes die hun naam te danken hebben (naar het schijnt) aan hun rode oortjes (steekt af ten opzichte van hun zwarte lijfjes) en het aparte geluid dat ze 's nachts maken. De diersoort wordt met uitsterven bedreigd en deze parken hebben diverse programma's om ervoor te zorgen dat ze zich weer gauw vermenigvuldigen. Goed om te horen dat hier aandacht en geld voor is, want helaas is dit bij de tasmaanse tijger mislukt. Daarna mogen we nog even met een gezellig lobbige koala knuffelen voordat we ons zakje met voer weer mogen verdelen aan de kangoeroes en wallabys op het uitgestrekte veld. Het is nog vroeg dus de meesten liggen lekker lui in het veld en nemen niet de moeite om van het lekkers te komen smikkelen. Maar een paar lekkerbekjes klemmen gretig hun pootjes om je hand en genieten van de aaitjes en kriebels op hun borst. Eentje heeft weer een kleintje in de buidel, maar dat kleine kopje verstopt zich goed in mama's buidel als het even nieuwsgierig is komen spieken.

Terug in het busje gaan we richting Russel Falls (watervallen). Zul je net zien, de Dutchies (zoals de gids ons vriendelijk spottend noemt) zijn compleet uitgerust met wandelschoenen en - outfit, is een wandeling van 20min de langste die we vandaag gaan doen. Maar eerlijk is eerlijk. Hij heeft niet overdreven over de fantastische aanblik van deze watervallen die we bereiken via een korte hike door een bos met hoofdzakelijk Eucalyptusbomen.

Na de lunch een uurtje de bergen in tuffen tot 1270 meter hoogte op Mount Wellington. Onderweg blijkt al hoe mooi het uitzicht zal zijn. Eenmaal boven zijn we ontzettend blij dat we vandaag niet worden gedwarsboomd door mist, maar dat een bijna helder blauwe lucht ons uitzicht biedt over kilo- kilometers Tasmanie. Delen water, afgewisseld door land, met daarin hier en daar een meertje. Ook de stad is duidelijk met gekleurde daken en hier en daar een hoger gebouw. De 'grote' brug is vanaf hier een speldenknopje. Al draai je om je as, overal een waanzinnig uitzicht. Het geeft een speciaal gevoel die rust daar boven, ookal is de wind op sommige plekken oorverdovend. Alle bomen zijn in de richting van het westen gegroeid door de stevige wind en onze gids geeft aan dat op deze toppen morgen waarschijnlijk sneeuw ligt.